Το athleticradio.gr πάει Μουντιάλ και ψηφίζει για την μεγάλη κούπα!

Μανώλης Σαρρής

Ιt’s coming home – έστω με την 3η!

Ήμουν 15 χρονών, σχεδόν γεμάτα όταν ξεκινούσε το Μουντιάλ της Γαλλίας το 1998 και δίχως… “οπαδικά” συναισθήματα στις εθνικές ομάδες παρά μόνο θαυμαστής του Ρονάλντο (του Ορίτζιναλ) και ενώ ήδη είχαμε φτιάξει ψυχολογία με το ιστορικό φάουλ του Ρομπέρτο Κάρλος κόντρα στους οικοδεσπότες. Αιφνής έρχεται η φάση των “16” και αφού προσπαθούσα να συγκεντρωθώ για να γράψω Χημεία για την Γ’ Γυμνασίου, έρχεται το παιχνίδι της Αγγλίας με την Αργεντινή για τους “16”. Πρώτη συνάντηση μετά το “Χέρι του Θεού” το 1986 οπότε και το hype για το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι μεγάλο. Οι Αργεντινοί προηγούνται με τον Μπατιστούτα, η Αγγλία ισοφαρίζει με τον Σίρερ και στο 16′ ο Όουεν σε ηλικία 18 χρονών βάζει το γκολ που θα τον στιγματίσει τα επόμενα χρόνια και θα τον συστήσει στο Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο. Ο αγαπημένος μου capitano Ζανέτι ισοφαρίζει στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου και στο 47′ ενώ η Αγγλία είναι καλύτερη σε εκείνο το παιχνίδι, δείχνει ότι θα πάρει εκδίκηση για τον Μαραντόνα και το ’86, ο Σουηδός ρέφερι Νίλσεν τσιμπάει στο θέατρο του Σιμεόνε, αποβάλλει τον Μπέκαμ και στο τέλος η Αγγλία αποκλείεται στα πέναλτι παρότι έπαιζε με 10 παίκτες για σχεδόν περίπου 50 λεπτά.

Αυτό ήταν, το τσιπάκι γύρισε, από τότε η αδικία που ένιωσα να πηγαίνει μαζί με το δικό μου αίμα στο αγγλικό, με έκανε να τους υποστηρίζω σε κάθε μεγάλη διοργάνωση που ήταν παρόντες. Ναι, ζήσαμε πίκρες από το φάουλ του Ροναλντίνιο με την γκάφα του Σίμαν το 2002, ταπεινωτικούς αποκλεισμούς – διοργανώσεις που δεν ήμασταν καν εκεί – αλλά ήρθε η ώρα μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 και το Euro του 2021, να ξεκινήσουμε να τραγουδάμε “It’s coming homeeeee”

Μανώλης Θέμελης

Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα ιδιαίτερα όταν ρωτήθηκα αν υποστηρίζω κάποια ομάδα στο ιδιαίτερο από κάθε άποψη, Μουντιάλ του Κατάρ!

Ο λόγος είναι ότι ποτε δεν είχα, μία σταθερή επιλογή ή μπορεί και να μην υποστήριζα κάποια ομάδα, πλην φυσικά της Εθνικής μας, στα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού. Γενικά είχα και έχω μία προτίμηση προς τις Ευρωπαϊκές χώρες και όχι τις Λάτιν.

Στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που έχω ξεκάθαρη εικόνα, το 1986, θυμάμαι ότι ήθελα να το πάρει η Δυτική Γερμανία. Αργότερα, όμως όταν μεγάλωσα και συνειδητοποίησα κάποια πράγματα, που δεν έχουν να κάνουν και μόνο το αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι, η… συμπάθεια μου προς τα «Πάντσερ» έγινε απέχθεια, που έχει πλέον παγιωθεί…

Στην συνέχεια, η Γαλλία και το Βέλγιο ήταν οι προτιμήσεις μου στα Μουντιάλ των 90s, 00s kai 10s..

Οπότε και σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο προς τα εκεί θα… κλείνω.

Πιο πολύ αν έπρεπε να επιλέξω, προς τους φίλους μας, τους Γάλλους, μην ξεχνώντας και το δόγμα «Ελλάς, Γαλλία, συμμαχία».

Χωρίς όμως να υποστηρίζω τους «τρικολόρ» με ιδιαίτερη θέρμη και φανατισμό, αφού πάγια θέση μου είναι ότι για να παρακολουθήσεις αντικειμενικά μία μεγάλη διοργάνωση θα πρέπει να είσαι πιο «απελευθερωμένος» συναισθηματικά και… open mind.

Ας πούμε λοιπόν «Vive le France” και να ευχηθούμε γενικά να έχουμε ένα καλό Μουντιάλ, αν και a priori έχει κηλιδωθεί…

Πάνος Κατσαρός

Παρότι γνωρίζω πολύ καλά ότι ουσιαστικά δεν βρίσκεται μέσα στα 3-4 φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, η ομάδα που θα υποστηρίξω στην φετινή διοργάνωση του Κατάρ είναι η Πορτογαλία. Έχοντας γεννηθεί το 2001, το πρώτο μουντιάλ που παρακολούθησα και έχω μνήμες είναι εκείνο του 2010. Έχω δει δηλαδή να κατακτούν το τρόπαιο η Ισπανία, η Γερμανία και η Γαλλία.

Κάτι που σίγουρα είναι απωθημένο τόσο δικό μου, όσο και των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων είναι να δούμε μία αναμέτρηση ανάμεσα σε Αργεντινή και Πορτογαλία, ανάμεσα σε Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου. Σίγουρα κάτι δύσκολο, αλλά έχοντας στο μυαλό μου τους δύο αυτούς… εξωγήινους ως τους κορυφαίους όλων των εποχών, αλλά και γνωρίζοντας ότι πιθανότατα θα είναι η τελευταία τους ευκαιρία, θα ήθελα πολύ να δω έναν τελικό ανάμεσα στις δύο ομάδες.

Καταλήγω ότι θα υποστηρίξω την Πορτογαλία για έναν και μόνο λόγο, ο οποίος δεν είναι άλλος από την απάντησή μου στην ερώτηση «Μέσι ή Ρονάλντο». Θέλοντας να δω τον «CR7» να κατακτήσει το τρόπαιο, σε αυτό το μουντιάλ είμαι με την Πορτογαλία (αφού για ακόμα μία διοργάνωση η Ελλάδα απουσιάζει).

Γιάννης Σταματάκης

Το φετινό παγκόσμιο κύπελλο, εκτός από ότι είναι το πιο ιδιαίτερο, είναι και το πιο αμφίρροπο. Πολλές είναι οι ομάδες που διεκδικούν το τρόπαιο, όμως το έργο είναι αρκετά δύσκολο. Καθώς είμαι φαν του Νειμάρ, αλλά και του Μέσι θα τολμήσω να πω, ότι όλος αυτός ο “ντόρος” που έχει γίνει, γύρω από τις δύο Λατινοαμερικάνικες ομάδες, Βραζιλία και Αργεντινή, δεν θα βγει σε καλό.

Παρότι θέλω πολύ να το “σηκώσει” η Αργεντινή, κυρίως για τον Μέσι, θεωρώ ότι δεν θα τα καταφέρει. Στην ίδια εξίσωση “μπαίνουν” και οι Βραζιλιάνοι. Επίσης, το ίδιο ισχύει και για τους προκάτοχους του τροπαίου, Γάλλους, οι οποίοι δεν είναι και στα καλύτερα τους. Σειρά παίρνουν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι, που επίσης δεν πιστεύω ότι θα μπορέσουν να διεκδικήσουν το φετινό Μουντιάλ, ενώ οι Βέλγοι, θεωρώ ότι θα είναι η δυσάρεστη έκπληξη.

Από την άλλη, ευχάριστη έκπληξη έχω την εντύπωση ότι θα είναι η Ολλάνδια, αφού μας έχει δείξει και στα τελευταία παιχνίδια του Nations League, ότι έχει βελτιωθεί αρκετά, παρ’ όλα αυτά ούτε εκείνοι βλέπω να το “παίρνουν”. Επομένως ποια χώρα μένει; Μα φυσικά οι Γερμανοί.

Η ομάδα του Χάνσι Φλικ, αποτελείται, από αρκετούς έμπειρους και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, που ξέρουν να κερδίζουν τρόπαια. Η ομάδα εκτός αυτού, έχει και τεράστιο βάθος, που είναι πολύ σημαντικό για μία τέτοια διοργάνωση. Οπότε η ομάδα που βλέπω να σηκώνει το “Άγιο Δισκοπότηρο”, είναι οι Γερμανοί.